شناسایی پارواويروس و راههای پیشگیری و درمان ان;
پارواويروس يك ويروس خطرناك و بسيار مسرى در سگ سانان است كه مى تواند سگها را در هر جنس و سنی مبتلا کند.
اما سگهایى که واکسن نزده اند و توله هاى کمتر از ۴ ماه بیشتر در معرض خطر هستند.
پیشگیرى:
واکسن و بهداشت مناسب در پیشگیرى خیلى مؤثرند. توله هاى کوچک خیلى مستعد بیمارى هستند. آنها ایمنى را از شیر مادر مىگیرند اما زمانى که شیر مادر قطع مى شود، این ایمنى طبیعى از بین مى رود و تا زمانى که سیستم ایمنى توله توانایى مقاومت پیدا کند توله در معرض خطر زیادى است. طى این مدت اگر در تماس با ویروس باشد مبتلا مىشود.
نکته بسیار مهم دیگر این که ایمنى طبیعى ممکن است با اثر واکسن تداخل کند و توله ایمن نشود. براى مقابله با این مسئله ، برنامه ریزی برای نوبت اول واکسن بسیار مهم است. این مسئله ممکن است با مکان جغرافیایی، نژاد سگ و تعداد توله سگها، و نظر دامپزشک تغییر کند. گاهی لازم است نوع واکسن تغییر کند. گاهی باید واکسن در سنین بالاتر تزریق شود مثلا در ١۶-١۴ هفتگى بزنند ( صرفنظر از اینکه قبلا زده یا نه).
ابزارهایى هست که تیتر آنتى بادى را اندازه مى گیرد ولى مقدار آن نمى تواند ایمنى سگ را دقیقا تعیین کند. تا زمانى که دوره واکسیناسیون سک تمام نشده باید او را از مکانهاى عمومى سگها مثل فروشگاه لوازم حیوانات( پت شاپها ) و محیط سایر سگها و همچنین محیطهای باز ( مثل باغ و مزرعه ) دور نگه داشت.
از تماس با سگهایى که از وضعیت واکسن و سلامت آنها بى خبرید دوری کنید. علیرغم واکسیناسیون صحیح بعضى سگها ایمنى کافى بدست نمى آورند و مستعد عفونت می مانند. نگذارید سگ ها در گردش روزانه با آلودگى تماس یابند. کسانى که با سگهاى مریض در تماس هستند نباید با سگهایى سالم در تماس باشند یا کاملا دستهاى خود را ضد عفونى کنند.
پارواويروس يك ويروس خطرناك و بسيار مسرى در سگ سانان است كه مى تواند سگها را در هر جنس و سنی مبتلا کند.
اما سگهایى که واکسن نزده اند و توله هاى کمتر از ۴ ماه بیشتر در معرض خطر هستند.
روشهاى انتقال:
تماس با سگ آلوده و مدفوع آلوده و ظروف آب و غذا و قلاده آلوده، محیط آلوده و افرادى که با موارد فوق در تماس بوده اند.
این ویروس به دستگاه گوارش حیوان حمله مىکند. این ویروس نسبت به سرما، گرما، خشکى و رطوبت مقاوم است و در محیط براى مدت طولانى زنده می ماند. تشخیص;
دامپزشک اغلب بر اساس سابقه و معاینه بالینی بیماری را تشخیص می دهد و گاهی نیاز به آزمایش پیدا می کند. آزمایش مدفوع تشخیص را قطعى مى کند علایم:
بى اشتهایى، تب و یا حتی افت دماى بدن، درد و تورم شکم، استفراغ، اسهال، بى حالى، خونریزى شدید.
اسهال و استفراغ مداوم مى تواند به سرعت باعث کم آبى بدن ( دهیدراسیون) و آسیب به سیستم ایمنى و گوارشى شود. همچنین میتواند شوک سپتیک إیجاد کند. مرگ اغلب طى ۴٨-٢۴ ساعت بعد از بروز علائم رخ مى دهد. به محض دیدن علائم فوق به دامپزشک مراجعه کنید.
درمان:
این ویروس می تواند با جبران آب از دست رفته از رگها که به دلیل اسهال صورت گرفته انجام پذیرد ( استفاده از سرم رینگر بهمراه بی کربنات). در روز اول ۴۰-۱۰ میلی لیتر برای هر ۴۵۴ گرم وزن بدن که در روزهای بعد مقدار آن کمتر می شود. به محض جبران کمبود آب می توان از سرم های غذایی زیر پوست حیوان تزریق نمود.
ما همچنین از دارو برای آرام نمودن التهاب روده حیوان استفاده می کنیم مانند مترو کلروپرامید (۲.۵-۱ میلی گرم ۴-۳ بار در روز). معمولاً در ابتدا در سگهای بالغ یک تب زود گذر اتفاق می افتد که این امر در توله ها برعکس می باشد و حرارت بدنشان کم می شود و این توله ها به گرمای محیطی بیشتری احتیاج دارند. به محض اینکه سگ بتواند مایعات مصرف کند می توان به او داروی pyrantel pamoate خوراند.
برخی از دامپزشکان نیز برای کاهش درد حیوان از butorphanol tartrate استفاده می کنند. اگر توله بصورت ثابت شروع به خوردن غذا به میزان کم کند و یا دم خود را تکان دهد نشانه بهبودی است. با وجود این بسیاری از توله ها جان سالم به در نمی برند.